Ο επιστημονικός και επαγγελματικός τομέας του Πολιτικού Μηχανικού είναι πολυκλαδικός. Ασχολείται με τη μελέτη, τον προγραμματισμό, την κατασκευή και τη διαχείριση ολοκληρωμένων και βιώσιμων τεχνικών συστημάτων όπως τα δομικά, συγκοινωνιακά, υδραυλικά, γεωτεχνικά έργα, έργα προστασίας του περιβάλλοντος καθώς και την περιβαλλοντική διαχείριση. Σκοπός είναι η ανάπτυξη των τεχνικών και κοινωνικών υποδομών για τη βελτίωση της ποιότητας ζωής των μελών της κοινωνίας. Συνεπώς, παρά την κοινή εντύπωση πως ο πολιτικός μηχανικός είναι κυρίως εξειδικευμένος στην ανέγερση κτηρίων και δομικών έργων, ο τομέας του είναι πολυποίκιλος και συχνά απομακρυσμένος από δομικά έργα. Για παράδειγμα, υπάρχουν πολιτικοί μηχανικοί εξειδικευμένοι σε χωροταξία πόλεων, άλλοι σε περιβαλλοντική προστασία, άλλοι σε υπολογιστικά συστήματα στατικής μελέτης, κ.τ.λ..

Η Ιστορία του όρου Πολιτικός Μηχανικός. Η πολιτική μηχανική είναι ένα από τα παλαιότερα επαγγέλματα στον κόσμο. Περίπου το 2550 π.Χ., ο Ιμχοτέπ, ο πρώτος τεκμηριωμένος μηχανικός, έχτισε μια διάσημη πυραμίδα του Φαραώ Ζοζέρ που βρέθηκε στη Σαχάρα. Οι τεχνικές κατασκευής και υδραυλικής που χρησιμοποιήθηκαν από τους μεσαιωνικούς μηχανικούς στην Κίνα, την Ιαπωνία, την Ινδία και άλλες περιοχές της Άπω Ανατολής ήταν περιπλοκότερες από εκείνες των μεσαιωνικών ευρωπαϊκών μηχανικών. Αργότερα, στα μέσα του 19ου αιώνα ο όρος «μηχανικός» μετετράπη σε «πολιτικός μηχανικός» για να ξεχωρίσει από τους μηχανικούς του στρατού. Χωρίς αμφιβολία οι πρώτοι Πολιτικοί Μηχανικοί ήταν στην πραγματικότητα στρατιωτικοί μηχανικοί, συνδυάζοντας τις στρατιωτικές και αστικές δεξιότητες.

Κατά τη διάρκεια των περιόδων πολέμου οι μηχανικοί κατασκεύαζαν και χρησιμοποίησαν τα όργανα του πολέμου όπως οι καταπέλτες, οι κριοί, οι πύργοι, και οι κεκλιμένες ράμπες ξύλου στην ενίσχυση των επιθέσεων στα οχυρά και τις στρατοπεδεύσεις των εχθρών τους.

Κατά τη διάρκεια των περιόδων ειρήνης, περιλήφθηκαν σε πολλές στρατιωτικές και αστικές δραστηριότητες όπως η οικοδόμηση των οχυρώσεων για την υπεράσπιση ενάντια στις περαιτέρω επιθέσεις, τους δρόμους, τις γέφυρες, τα υδραγωγεία, τα κανάλια και τους καθεδρικούς ναούς.  Μέχρι τότε υπήρχαν μόνο οι μηχανικοί από το σώμα του μηχανικού του στρατού. Το σώμα αυτό υπήρξε εξαιρετικά δραστήριο και επιτυχές και γι' αυτό τον λόγο αποφασίστηκε να μεταφερθεί η τεχνογνωσία και η εμπειρία του στους κλασικούς ακαδημαϊκούς κύκλους. Οι μηχανικοί που αποφοιτούσαν από τα μη στρατιωτικά πανεπιστήμια ονομάστηκαν «πολιτικοί» μηχανικοί (αγγλιστί «civil engineer», από την αγγλική μετάφραση civilization mechanics η οποία σημαίνει «μηχανικοί πολιτισμού»), ώστε να διακρίνονται από τους μηχανικούς του στρατού.

Το φάσμα που καλύπτει η επιστήμη του πολιτικού μηχανικού είναι μεγάλο, από την κατασκευή ενός απλού κτηρίου μέχρι τη μελέτη της στατικότητας μιας τεράστιας γέφυρας, αλλά και τη χωροταξία μιας περιοχής μέσω της δημιουργίας σωστού πολεοδομικού προγράμματος, την περιβαλλοντική μελέτη, τη συντήρηση παλαιών έργων, τη μελέτη πυρασφάλειας κτλ. Η επιστήμη του πολιτικού μηχανικού διαφέρει ριζικά από αυτήν του αρχιτέκτονα, μιας και η αρχιτεκτονική εργάζεται περισσότερο από αισθητική, καλλιτεχνική και εργονομική σκοπιά. Σαν επιστήμη χωρίζεται σε διάφορες κατηγορίες, όπως την εδαφομηχανική, τη στατική, την υδραυλική κ.α.

Η μηχανική, αν και είναι αρχαία επιστήμη, μόλις τα τελευταία 150 χρόνια αναπτύχθηκε αρκετά και σε αυτό συνέβαλαν κάποιοι σημαντικοί επιστήμονες όπως ο Κάρολος Τερζάκης που θεωρείται ο πατέρας της εδαφομηχανικής, ο Θωμάς Τέλφορντ, Βρετανός πολιτικός μηχανικός του 18ου αιώνα ο οποίος υπήρξε θεμελιωτής της στατικής των στερεών μαζών, και διάφοροι άλλοι.

Τα έργα του φάσματος ενός πολιτικού μηχανικού είναι ένας ευρύς τομέας της επιστήμης μηχανικού που εξετάζει τον προγραμματισμό, την κατασκευή, και τη συντήρηση των δομικών κατασκευών, ή των δημόσιων έργων, δεδομένου ότι συσχετίζονται με το έδαφος, το νερό, ή τον πολιτισμό και τις διαδικασίες τους. Τα περισσότερα έργα εξετάζουν σήμερα τις εγκαταστάσεις παραγωγής ενέργειας, τις γέφυρες, τους δρόμους, τους σιδηροδρόμους, τις στατικές κατασκευές, την παροχή νερού, την άρδευση, το φυσικό περιβάλλον, τον έλεγχο πλημμυρών, τη μεταφορά και την κυκλοφορία.

Πηγή